Ο τρόμος της κρίσης πανικού ή γιατί να φοβάσαι κάτι που δεν ελέγχεις

Μια εξωτερίκευση, μια προσπάθεια να εκφραστείς μέσα σ'έναν ωκεανό πληροφόρησης κι απόψεων και θέσεων και ευκολίας και δειλίας και φόβου και αρνητισμού, θέλοντας κυρίως να πείσεις εσένα για την διαφορετικότητά σου.

Η προσπάθεια ξεκινά κάποιον Απρίλη, εν μέσω κρίσης μιας κάποιας χώρας. Ξεκινά με αφορμή μια αυτοχειρία. Μια δημόσια παράδοση ύπαρξης, μια ύστατη κραυγή που πασχίζει ν' ακουστεί, να δηλώσει παρουσία μέσα απ την τελικά απουσία. Από κείνη τη στιγμή η τόσο γνώριμη και αναμενόμενη σκύλευση αρχινά. Και παίρνουμε μέρος όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, ιδιωτικά, δημόσια, με κάποια θλίψη, ένα φόβο, μια οργή, ένα θυμό χάνοντας για άλλη μια φορά την ουσία μιας πράξης, γιατί αγωνιούμε να διατυπώσουμε άποψη μήπως και χάσουμε την είδηση και φανούμε απαθείς κι ανενημέρωτοι. Την ουσία μιας τέτοιας πράξης, πρέπει  να την νιώσουμε επιτρέποντας μια σιωπή να μπει λίγο μέσα μας, να αισθανθούμε το νόημα της, τη δύναμη της, τον πανικό που κρύβει, την παιδικότητα της και να τ αφήσουμε να μας παρασύρουν μέχρι να πονέσουμε λίγο, τόσο δα. Όσο θ΄άξιζε να πονέσουμε για κάτι μεγαλύτερο από μας.

 Γιατί δεν υπάρχει όμως αυτός ο ελάχιστος χρόνος εσωτερικής σιωπής? Γιατί σ αυτή την κάποια χώρα που βιώνει τέτοια περιστατικά δεν υπάρχει ομόνοια - ίσως να υπάρχει μια πλατεία μ αυτό τ όνομα, αλλά κανείς δεν θα σκέφτεται την έννοια της ονομασίας της, ίσως και όχι - μεταξύ των ανθρώπων της που είναι κύτταρα απαραίτητα για την ύπαρξη της? Γιατί είναι τόσο δύσκολη η άφεση και η παράδοση μας στους άλλους? Ίσως να είναι πραγματικά δύσκολο να ξεπεράσεις τον φόβο που έρχεται από παντού και σου διαπερνά το δέρμα. Και γιγαντώνεται μέσα σου και μέσα στους γύρω σου και είναι το μόνο που μένει να σας ενώνει τελικά, πριν οδηγήσει σε μια κρίση πανικού για λόγους υπαρκτούς ή φαντασιακούς, δικούς σου γεννημένους ή δανεικούς, και φοβάσαι για το αύριο, για το ξεβόλεμα, ακόμη για τώρα και σε λίγο θα φοβάσαι τόσο που δεν θα θυμάσαι πως είναι να μην φοβάσαι. Και πάντα θα φοβάσαι μη γίνεις ο επόμενος αυτόχειρας που θα κραυγάζει απεγνωσμένα ν ακουστεί. Αλλά μόνο ο φόβος θα σου χει μείνει. Όχι το θάρρος που χρειάζεται μια θυσία.  

Και θα ρθει το επόμενο μικρό-μικρότερο απ ότι είχαμε ονειρευτεί- αύριο και θα είμαστε κάπως καλύτερα. Και την επομένη λίγο ακόμη καλύτερα. Και μια μέρα θα είμαστε πολύ καλύτερα. Όχι πολύ καλύτεροι.

Badcop